Nederland telt meer dan 150.000 inwoners met wortels in Curaçao, Aruba, Bonaire, St. Maarten, St. Eustatius en Saba. Duizenden hiervan zijn op hun eigen manier succesvol. Stichting Ocan plaatst dit jaar elk week één van hen in de Spotlight. Deze week Maciba Hull uit St. Maarten, werkzaam als verpleegkundige in het Erasmus Universitair Medisch Centrum.

"Een buurvrouw op St. Maarten was verpleegkundige in het St. Maarten Medical Center. Als klein meisje wist ik niet precies wat het inhield, maar het had een enorme aantrekkingskracht. Ik heb nooit iets anders gewild. Ik werk in het Erasmus Universiteit Medisch Centrum op de afdeling HPB voor mensen met lever, pancreas en galwegenziektes. Verpleegkunde is onvoorspelbaar. Je moet de juiste beslissingen kunnen nemen, risico's in kunnen schatten, het beste uit een situatie kunnen halen en je hoofd koel houden. Niet alle patiënten overleven het, dus je moet een balans zien te vinden tussen empathie en persoonlijk niet te veel betrokken raken. Je mag niet verlamd raken, maar moet je gedachten omzetten in kracht. Ik werk ook als coördinatie verpleegkundige. Samen met een arts kijk ik waar we patiënten kunnen plaatsen, die bij de spoedeisende hulp binnen komen. Ik kijk wie er binnen een team het meest geschikt is voor een taak, want zelfs ervaren verpleegkundigen raken soms toch in de stress. Ik spring bij waar nodig. Ik werkte ook enige tijd op de polikliniek. Ik draaide een verpleegkundig spreekuur met patiënten als voorbereiding op hun ziekenhuis opname. Verpleging is dus meer dan alleen het wassen van patiënten.''

Obstakel

"Ik was veertien toen we naar Nederland verhuisden. Voor mij was het een cultuurshock. Ik begon in het tweede jaar van het VMBO, een lager niveau dan high school die ik op St. Maarten volgde. Ik vond het zwaar dat ik niemand kende, opnieuw vrienden moest maken en daarbij de taal moest leren. Ik had de eerste paar jaren vaak heimwee. Ik spijbelde veel. Ik bleef liggen als mijn moeder ’s ochtends naar haar werk ging. Voordat ze thuis kwam stond ik op en deed ik net alsof ik naar school was geweest. Na de middelbare school volgde ik de richting Helpende Zorg en Welzijn op het Mondriaan College MBO. Er waren momenten wanneer ik huilend thuis kwam van mijn stage in een verpleeghuis, omdat ik het niet leuk vond en in een ziekenhuis wilde werken.

Ergens kwam een omslag. Ik denk dat ik gewoon volwassen werd. Ik besefte dat ik op moest houden met dat gedoe en gezeur. Op MBO niveau 4 kreeg ik de kans om stage te lopen in het Erasmus Universitair Medisch Centrum. Klasgenoten waarschuwden dat ik daar met mijn kleurtje dubbel zo hard moest werken, maar ik wilde het per se, ongeacht wat ik daarvoor moest doen. Na een jaar stage op de kinderafdeling en een jaar bij vasculaire en transplantatie chirurgie boden ze me een baan aan. Ik werk er nu zeven jaar en ben aan mijn bachelor verpleegkunde op HBO-niveau begonnen. Ik ben nog lang niet uitgeleerd en dat is ook onmogelijk in dit vak. Daarbij wil ik zoveel mogelijk ervaring op doen op het gebied van verpleegkundige om breed inzetbaar te zijn.''

Inspiratie

"Mensen in het ziekenhuis bevinden zich in een kwetsbare, machteloze situatie. Het is mooi om hen te begeleiden. Ik kan misschien weinig veranderen aan die situatie, maar kan wel helpen om met die situatie om te gaan. Ik begrijp dat ze het moeilijk hebben, maar probeer toch een positieve kijk te stimuleren. Als je het mentaal opgeeft, dan geeft je lichaam het ook op. Ze hangen samen. Het geeft me kracht. Mensen liggen levenloos in hun bed als ze net binnen zijn gebracht, maar lopen energiek het ziekenhuis weer uit. Ik haal ook voldoening uit de wijze waarop ik het beste weet te maken van een stressvolle baan. Het kiezen van de juiste prioriteiten. In elke organisatie spelen er veel dingen, bijvoorbeeld op het gebied van logistiek, en het is belangrijk om te zorgen dat een cliënt daar niets van merkt. Hij of zij heeft al zijn krachten nodig om te herstellen.''

Dankbaar

"Mijn moeder was altijd trots op me. Ze heeft me altijd gestimuleerd om een betere Maciba te worden. Ik wilde haar dus alle reden geven om trots te zijn. Bovendien wilde ik een betere basis dan mijn moeder. Zij stopte met school toen ze op haar 17de van mij beviel. Vervolgens heeft ze altijd hard moeten werken om rond te komen. Twee jaar geleden is ze overleden aan borstkanker die was uitgezaaid naar haar lever. Ik ben altijd blij en dankbaar dat ik voor haar kon zijn als dochter én met mijn kennis als verpleegkundige.''

Helpen

''Misschien wil ik in de toekomst iets in het onderwijs of management doen. Er zijn op MBO-niveau veel verpleegkundigen met een multiculturele achtergrond. Ze worstelen met dezelfde dingen als ik en hebben het gevoel dat ze zich dubbel moeten bewijzen. Ik denk dat ik een bron van inspiratie ben. Ik kan laten zien dat het mogelijk is en welke stappen je daarvoor moet nemen. Dat ze zich niet door een persoon moeten laten weerhouden van hun doelen. De werkvloer is niet altijd leuk, maar ze zijn er naast hun dromen en doelen in de eerste plaats voor de patiënten.

De laatste jaren denk ik steeds vaker aan een terugkeer naar St. Maarten. Ik weet niet hoe ik het zou ervaren, want in Nederland ben ik volwassen geworden. Maar ik zie het als een taak om met mijn expertise en kennis bij te dragen aan de groei van mijn land.''

Advies

''Willen is kunnen! Iemand zei dat ooit tegen mij en ik zeg het nu vaak tegen mezelf. Beperk je bovendien niet tot een bepaalde omgeving. Door het verbreden van je horizon ontdek je dingen waarvan je het bestaan niet kende. Tot slot denk ik dat adviezen er zijn om naar te luisteren, maar niet altijd om op te volgen. Soms adviseren mensen je om iets niet te doen, terwijl ze je drive niet kennen. Als ik had geluisterd naar het advies van mijn klasgenoten, had ik nu niet die mooie baan gehad.''

Stichting Ocan ondersteunt Caribische Nederlanders bij het bereiken van hun individuele en gedeelde ambities en doelstellingen. ocan.nl.